"Kanker heeft mij weer laten leven", zei mijn moeder regelmatig na de diagnose. Dat klinkt cru, maar de laatste twee jaar van haar leven heb ik mijn moeder zien van een verwelkt bloempje in een prachtige, bloeiende roos zien veranderen. Voor mijn gevoel heb ik haar in deze periode ook pas écht leren kennen. En natuurlijk mis ik haar verschrikkelijk, maar liever dit, dan dat ze negentig was geworden met het leven dat ze leidde voordat ze ziek werd.
Mijn moeder heeft haar hele leven ontzettend hard gewerkt. Je zou kunnen zeggen dat ze haar leven 'verwerkt' heeft. In de liefde heeft ze vooral pech gekend. Dat had haar gesloten gemaakt, soms zelfs ronduit boos. Ze was een krachtige vrouw, maar het kwam er gewoon niet meer uit. Tot er een agressieve vorm van longkanker bij haar werd ontdekt in september 2012. Opeens ging het roer radicaal om. Mijn moeder stopte met werken, stopte met roken en begon weer plezier te maken. Het was alsof ze dacht: en nú ga ik leven. We hebben haar zelfs nog aangemeld op een datingsite. Op haar eerste afspraakje was het meteen liefde op het eerste gezicht: een week later woonden ze samen. Ik ben blij dat ze zich op haar vijfenzestigste toch nog zo gelukkig heeft mogen voelen.
Precies om die reden wilden geen trieste uitvaart, maar een viering van haar leven. Al had ik zelf geen idee hoe we dat dan precies moesten aanpakken. Ik vond het lastig vond om verder te kijken dan de kerk of het crematorium. Via een kennis kwamen we bij uitvaartregisseur Marc Moors van Uitvaartstudio terecht. Hij liet ons nadenken over wat wij zelf belangrijk vonden. Steeds wanneer wij een vraag stelden, stelde hij dezelfde wedervraag: wat willen júllie? Ik zag mijn moeder voor me, en dacht hoe ze die laatste twee jaar was geworden. Zo krachtig, gezellig en enthousiast. Waarom moest haar afscheid dan formeel zijn?
We kozen voor een feestzaal in een oude hoeve. Toen ik de locatie voor het eerst bezocht, twijfelde ik. De zaal deed zo vrolijk aan: alles was wit, er stonden statafels, er hingen ballonnen en er was zo veel licht... Was dit wel gepast? Nu ben ik dolblij dat we hebben doorgezet, want op de dag van de uitvaart voelde het meteen goed. De sfeer was ontspannen, bijna uitgelaten. Na speeches werd er zelfs geklapt, dat voelde fantastisch. Na afloop hebben we met z’n allen vijfenzestig witte ballonnen voor mijn moeder opgelaten: een voor elk levensjaar. Daarna gingen we gezellig buiten op het terras zitten, met Limburgse vlaai erbij.
Op de dag waarop we afscheid namen van mijn moeder hadden zij en haar grote liefde eigenlijk een verlovingsfeest willen geven. Het stemt me verdrietig dat ze dat niet meer heeft mogen meemaken. Maar verdriet kan ook mooi zijn. Dit was geen uitvaart, het was een viering. Iedereen zou op deze manier afscheid moeten kunnen nemen.
Bron: Mijn Geheim nr. 15/01
Uitvaartstudio biedt hulp en ondersteuning, verzorgt en begeleidt uitvaarten in Zuid-Limburg. Voor meer informatie, een advies of een kennismaking met Uitvaartstudio, kunt u altijd een afspraak maken. Gewoon even bellen of een e-mail sturen. Iedereen kan bij Uitvaartstudio terecht, ongeacht of en waar men een (uitvaart)verzekering heeft!
Wij bieden u de mogelijkheid om digitaal te condoleren.
Bij een uitvaart kan ervoor gekozen worden een openbaar of afgeschermd condoleanceregister te openen. Zo krijgen alle bekenden optimaal de gelegenheid hun medeleven en gedachten te delen.
De condoleances kunnen online bekeken worden, maar kunnen ook gedownload worden als digitaal boek en besteld worden als geprint boek.
Condoleren »
Menu
